Prolog

Mój świetny partner prawie zawalił całą akcję z powodu pączków.

Możliwe, że wina leżała częściowo po mojej stronie. Oboje straciliśmy z oczu nasz cel, ale ja przynajmniej nie zrobiłam tego z powodu pączka.

Nie zrozumcie mnie źle, Bailey jest świetnym detektywem, ale czasem zachowywał się jak stereotypowy policjant, stawiający pączki i kawę ponad wszystko inne.

– Chcesz jednego? – zapytał, wracając do naszego stolika z pudełkiem pełnym słodkości. Usta miał całe ubrudzone cukrem pudrem. – Pycha. Szczególnie te z niebieską polewą i posypką.

– Lindberg, skup się – upomniałam go, wyciągając do niego rękę, w której trzymałam serwetkę. Wziął ją ode mnie, unikając dotykania mojej ręki. – Nie jesteśmy tu dla pączków, tylko dla złotej rybki.

Złotą rybką nazywaliśmy Daniela Michaelsona, podejrzanego o handel narkotykami. Próbowaliśmy znaleźć coś na niego od kilku miesięcy, jak dotąd bez postępów. Został nam wskazany przez kilka różnych osób, które miały z nim styczność, ale żeby go aresztować, musieliśmy złapać go na gorącym uczynku. A złotą rybką został nazwany przez to, że woleliśmy używać kryptonimu niż jego nazwiska, dla bezpieczeństwa operacji. Sama nazwę wymyślił Bailey, który akurat dokarmiał rybki w akwarium w biurze i jak sam powiedział, ‘to było pierwsze co przyszło mu do głowy’, i tak zostało.

– Działo się coś, kiedy mnie nie było?

Pokręciłam głową.

Trzydziestoparoletni mężczyzna – nasz cel – siedział kilka stolików dalej. Towarzyszyła mu elegancko ubrana kobieta, która wyglądała, jakby pomyliła lokal i zamiast do drogiej restauracji weszła do obskurnej kafejki.

Prowadzili żywą dyskusję, on mocno gestykulował, a ona siedziała ze skrzyżowanymi ramionami. Wyraźnie nie podobało się jej to, co do niej mówił.

– Umiesz czytać z ust – Przypomniałam sobie, spoglądając na Baileya. – Przydaj się na coś.

Zaczął marudzić pod nosem, że nie lubi tego robić, ale się zgodził. Bo przecież takiej umiejętności nie można nie wykorzystać w chwili jak ta.

Zmrużył oczy, wychylając się lekko, żeby lepiej widzieć.

Jeśli nie zauważą, że się na nich gapimy, uznam akcję za udaną, a Bailey patrzył się na nich jak dziecko na nową zabawkę. Zainteresowany, nie odrywał wzroku.

– Jeśli się nie mylę – Ściszył głos – to właśnie powiedział, że ma mu oddać kartę… albo kasę. Prawdopodobnie kasę… Do piątku.

– A ona?

Przyglądał się im jeszcze natarczywiej, niczym zawodowy stalker.

– Trochę dyskretniej. Nie chcemy jeszcze zostać zidentyfikowani – przypomniałam mu.

Na szczęście mnie posłuchał. Wyprostował się na krześle, które jeśli było takie samo jak moje, było niesamowicie niewygodne. Skierował swój wzrok na mnie, a na jego twarz zawitał ciepły uśmiech. Uniósł kubek z kawą i upił łyk.

– Powiedziała, żeby rozmawiał z jej mężem. ‘To on zajmuje się interesami.’

Nerwowo stukałam palcami w blat stołu. Denerwujący, nie do opanowania nawyk. Byłam coraz bardziej zainteresowana, o czym rozmawiają, ale w przeciwieństwie do mojego partnera, nie umiałam czytać z ust. Podejście bliżej byłoby ryzykowne, mógłby nas zauważyć, a teraz znajdowaliśmy się w bezpiecznej odległości, ukryci za wielkim krzakiem. Niestety, nasza kryjówka miała też swoje wady, jak na przykład to, że mieliśmy nieco ograniczone pole widzenia.

Odznaka ciążyła mi w kieszeni, czekając na moment aż ją wyjmę i będzie mogła zaświecić w słońcu, kiedy ja zaaresztuję Daniela. Bailey pomoże.

Myślałam o kilku różnych wersjach tego, co mu powiem, kiedy będę zakuwać go w kajdanki, kiedy Bailey mnie szturchnął. Znów zajadał się swoimi pączkami.

– Logan, złota rybka – Wskazał stolik, przy którym nie było już ani Daniela, ani kobiety.

Rozejrzałam się po kafejce. Nie dostrzegłam niczego, co przykułoby moją uwagę. No, może poza gościem z wielkim różowym kowbojskim kapeluszem, ale nie jego szukałam. Złota rybka zniknęła.

– Chodź – rozkazał Bailey, pokazując drzwi. Zanim wstał z miejsca, rzucił na stół kilka funtów za nasze napoje i włożył sobie pudełko ze słodyczami pod pachę. – Mamy rybkę do złowienia.

Wyszliśmy na zewnątrz, ramię w ramię (przez co mieliśmy małe problemy z przejściem przez drzwi), wypatrując naszego celu. Nie mogłam uwierzyć w to, że tak łatwo straciłam ich z oczu. Mój partner najwyraźniej również przestał się im w pewnym momencie przyglądać, przez co na chwilę ich zgubiliśmy.

Albo to oni zgubili nas.

Był wtorkowy wieczór. Większość z mieszkańców Londynu siedziała w domach, szykując się do pracy lub na kolejny dzień w okropnym miejscu zwanym szkołą. Inni, ci którzy nie przejmowali się tym, co stanie się następnego dnia, siedzieli w barach i pubach, upijając się do nieprzytomności. Typowy dzień w stolicy Brytanii.

Przeglądałam się to w prawo, to w lewo, próbując dostrzec wśród przechodniów Daniela i nieznaną mi kobietę. Gdybyśmy złapali chociażby ją samą, może mogłaby powiedzieć nam coś więcej o Danielu, jak się z nim skontaktować albo gdzie go szukać.

Dobrze wiedzieliśmy, że ma powiązania z jednym z większych gangów, ale mieliśmy za mało dowodów, żeby go oskarżyć.

Gdybyśmy zdecydowali się go aresztować, dawałoby nam to jedynie czterdzieści osiem godzin na znalezienie dobrego dowodu na jego nielegalne działania. W przeciwnym razie, zostalibyśmy zmuszeni do puszczenia go wolno, stałby się ostrożniejszy, a my stracilibyśmy swoją szansę.

– Widzisz go gdzieś?

– Gdybym go widziała, już byś o tym wiedział.

Podrapał się po brodzie w zamyśleniu.

– Rozdzielamy się? – zaproponował. – Ja pójdę w prawo, a ty w lewo. Może któreś z nas na niego trafi.

– Okropny pomysł, rozdzielanie się to najgorsze, co możesz zrobić. Nie widziałeś ani jednego odcinka Scooby’ego Doo? To zawsze się źle kończy.

Mimo późnej pory, słońce mocno świeciło i dawało po oczach. Bailey zawsze był przygotowany na taką ewentualność i nosił przy sobie okulary przeciwsłoneczne, które właśnie zakładał. Pasowały do jego szarej tweedowej marynarki. Wyglądał w tym zestawie trochę jak latynoska wersja Toma Cruise’a w Ryzykownym Interesie.

– Co proponujesz? – zapytał, spoglądając na mnie z góry.

Był dokładnie trzydzieści jeden centymetrów wyższy, co utrudniało mi patrzenie na niego złowrogo. Wyglądałam bardziej jak wkurzony karzełek, któremu ukradli kubełek ze złotem niż jak poważna detektyw.

– Przyjechał tu metrem, może tak też wróci.

– Mógł pójść gdziekolwiek – przypomniał. – Ryzykujemy sprawdzenie metra? Jeśli tam nie poszedł, będziemy musieli zacząć poszukiwania od nowa.

Tym właśnie ja i Bailey się zajmowaliśmy, szukaniem przestępców – głównie dilerów narkotyków – po całym Londynie. Zawsze lepsze to niż siedzenie za biurkiem i zajmowanie się papierkową robotą. Mieliśmy o tyle dobrze, że nie musieliśmy jeździć radiowozem i nosić mundurów, w swoich normalnych ciuchach wtapialiśmy się w tło. Ułatwiało to pracę, ludzie nadal unikali kontaktu wzrokowego, ale ich zachowanie nie zmieniało się tak, jak działo się to, gdy był obok nich policjant.

– Lepszy trop metra niż żaden. Przynajmniej nie musimy się martwić, że ucieknie nam pociąg – Próbowałam sama siebie pocieszyć.

– Sam pociąg nie. Pociąg z przestępcą, możliwe. O to powinniśmy się martwić – powiedział, jednocześnie wyjmując pączka w kształcie gwiazdy z żółtą polewą. – To jak, biegniemy? – Mówił to z uśmiechem, w którym chciałam dostrzec ironię, lecz jej tam nie było.

Bailey był zdecydowanie zbyt miłym człowiekiem.

– No to biegnijmy. Trzeba złowić rybkę.

Zaśmiał się, kiedy powtórzyłam jego słowa, jakby to był dobry żart.

Rzuciliśmy się do biegu. Metro znajdowało się trzy minuty biegu z miejsca, w którym byliśmy.

Muszę przyznać, że mi zaimponował, biegnąc ze mną równym tempem, trzymając w jednej ręce karton, a drugą jedząc pączka. W takim tempie szybko go spali.

Prawie potrąciłam starszego mężczyznę, kiedy ten wyszedł zza rogu. Rzuciłam szybkie „Przepraszam” i biegłam dalej, słysząc cichy śmiech Baileya po prawej stronie. Wolałam na niego nie patrzeć.

Jakoś udało nam się dotrzeć do stacji metra.

Wypatrywałam wśród ludzi Daniela. Jeśli był tam gdzie ja, znalazłabym go.

Ekran na stacji wyświetlał informację, że najbliższy pociąg odjeżdża do Luton o siedemnastej dwadzieścia pięć. Sprawdziłam godzinę na zegarku. Mieliśmy półtorej minuty, a dotarcie do niego zajęłoby przynajmniej minutę, a przynajmniej tak powiedział Bailey.

Jeśli Daniel zdecydowałby się tu przyjść i jechać do Luton – co było mało prawdopodobne, ale możliwe – to mieliśmy jeszcze szansę wcisnąć się do pociągu i go obserwować, czekając na ten jeden, fałszywy ruch.

– Tamtędy – Bailey wskazał jeden z korytarzy, prowadzący w lewo. – Lubię jeździć metrem, wiem gdzie, co jest – dodał. Pewnie zrobił to, bo wiedział, że ja unikam jazdy metrem jak ognia.

Podążyłam za jego wskazówkami i po krótkiej chwili znaleźliśmy się przed pociągiem, którego drzwi właśnie zaczęły się zamykać.

Bailey wskazał palcem jedno z okien.

– Jest tam!

Miał rację. Daniel był tam we własnej osobie, ze swoimi szpakowatymi włosami i garbatym nosem. Stał obrócony bokiem, nie mógł zauważyć nas, ale my mogliśmy widzieć jego.

Wybiegliśmy do przodu, chcąc przecisnąć się do środka. Tłum ludzi nam w tym nie pomagał. Mój partner rzucał przekleństwami, ledwo unikając zderzeń z ludźmi. Obejmował karton ręką, jakby bał się, że ktoś mógłby mu go ukraść.

Byłam o krok od wejścia, kiedy całkiem się zamknęło. Ani ja, ani Bailey, nie zdążyliśmy.

Byliśmy tak blisko.

– Co teraz? – zapytał, gdy oddaliliśmy się od tłumu.

– Jedzie prosto do Luton, żadnych przesiadek. Powinien być na miejscu za jakieś dwadzieścia minut, następny jest za pół godziny. Droga samochodem zajęłaby nam ponad godzinę…

Nie dane było mi dokończyć. Zadzwonił telefon Baileya.

– To szef – Odebrał. – Tu Lindberg.

Rozmawiali przez kilka minut, podczas których Bailey co trochę na mnie zerkał. Mam coś na twarzy? Sprawdziłam. Nic nie było.

 Czekałam, aż skończą rozmawiać, stąpając z nogi na nogę. To niemożliwe, żeby dowiedział się tak szybko o naszej porażce. Skoro nie o to, to o co mogło chodzić?

– Okej, zaraz tam będziemy. Mam pączki, odłożę panu jednego – Zaśmiał się jeszcze, zanim rozłączył połączenie. Po tym zwrócił się do mnie: – Mamy iść na komendę. Sprawa Daniela spada na kogoś innego, my dostajemy nową.

***

Siedzieliśmy w biurze na fotelach naprzeciwko Dyrektora Naczelnego NCA, Narodowej Agencji ds. Przestępczości, znanego także jako naszego szefa.

Był to wysoki mężczyzna z brodą, jakiej pogratulowaliby mu Gandalf z Dumbledore’em. Od lat nie pracował w terenie i pewnie unikał ćwiczeń, co dało się wyraźnie zauważyć po jego brzuchu, który, za każdym razem, jak go widziałam, robił się większy.

– Jak już powiedziałem detektywowi Lindbergowi – Grubymi palcami wskazał Baileya. Miał niski głos,  – Jest dla was sprawa.

– Właściwie to my jesteśmy w połowie rozwiązywania jednej sprawy – powiedziałam. – Byliśmy o krok od znalezienia czegoś na Michaelsona.

– Tamtą sprawą może zająć się ktoś inny. Dla was mam coś specjalnego – odparł, kładąc na biurko, obok pudełka z pączkami, szarą teczkę podpisaną: „Króliczek w Manchesterze”. – Liczę, że wam się spodoba.

Bailey wyglądał na zaciekawionego, od razu sięgnął po dokumenty i zaczął je przeglądać.

– Dlaczego „Króliczek”? – zapytałam dyrektora.

– Tak mówią na nowy narkotyk, rozprowadzany w Manchesterze – wyjaśnił. – Dwa przypadki śmiertelne, jedna osoba obecnie przebywa w szpitalu w stanie krytycznym. Wszyscy uczyli się w tej samej szkole, Akademii Manchesteru.

– I co my mamy zrobić? – Tym razem pytanie padło ze strony Baileya.

Mój partner skończył przeglądanie papierów i podał je mnie. Z otwarciem ich i zapoznaniem się ze sprawą wolałam poczekać do zakończenia rozmowy.

– Ty, razem z detektyw Blake – Wskazał na mnie, nie przerywając mówić – zrobicie rozeznanie terenu i złapiecie dystrybutora. Wracacie do szkoły, nie cieszycie się?

– O nie, nie, nie. Wszystko, tylko nie to – jęknęłam. – Mogę się nie zgodzić, prawda?

Spędź połowę swojego życia w szkole, w końcu się z niej wyrwij, dostań dobrą pracę, a praca wywala cię z powrotem do szkoły. Okrutne.

– Owszem, możesz, jeśli chcesz spędzić najbliższe pół roku zajmując się papierkową robotą.

Gdybym nad sobą nie panowała, szczęka by mi opadła. Dyrektor nigdy wcześniej mi, ani komukolwiek, prawdopodobnie, nie groził. To musiała być wielka sprawa.

– Dostaniecie fałszywe tożsamości i dołączycie do dzieciaków na ostatnim roku. Wiecie, co ofiary miały jeszcze ze sobą wspólnego oprócz szkoły?

Oboje pokręciliśmy głowami. Czekaliśmy na wyjaśnienie.

– Należeli do szkolnego chóru – Zamilkł na moment. Złączył ze sobą dłonie i podparł sobie nimi głowę. – Wybrałem was do tego zadania, bo oboje wyglądacie młodo i śpiewacie na tyle dobrze, że mielibyście szansę na dostanie się do zespołu.

Tym razem to ja się zaśmiałam z tego niedorzecznego pomysłu. Umiałam się bić, całkiem nieźle prowadziłam, a nawet wychodziło mi szycie, ale śpiewać nie umiałam. Nawet w najmniejszym stopniu.

– Logan – zwrócił się do mnie Bailey, obracając się na krześle, żeby spojrzeć na moją twarz. – Ciągle podśpiewujesz w pracy –– Nie najgorzej, według mnie.

– Wcale tego nie robię.

– Lindberg ma rację – wtrącił się dyrektor. 

Może zdarzyło mi się śpiewać raz czy dwa podczas jazdy samochodem albo przygotowywania kawy, ale wcale nie robiłam tego ciągle.

– A ty? – zapytałam chłopaka.

– Eh – westchnął, przeczesując poplątane brązowe włosy palcami – nie lubię o tym mówić, ale brałem udział w przesłuchaniu do X Factora… Nie przyjęli mnie, ale chwalili mój głos.

Skrzyżowałam ramiona na piersi i rzuciłam dyrektorowi wyzywające spojrzenie, co pewnie było nienajlepszym pomysłem, biorąc pod uwagę fakt, że był moim szefem.

– Wątpię w powodzenie tej akcji, ale… Kiedy zaczynamy? 


I oto jest kolejna historia. Po co zabierać się za jedną rzecz, skoro można za trzy? Ehh, brakuje mi samokontroli. Chyba powinnam wspomnieć, że będzie to taki typowy rom com w jump streetowym stylu. Osoba z suchym poczuciem humoru i dość... odmiennym podejściem do związków napisze rom coma! Co może pójść nie tak?